Veel managers bij Unilever moeten opgelucht hebben ademgehaald toen topman Paul Polman de deur achter zich sloot, blijkt uit het dinsdag gepubliceerde boek Het grote gevecht van Jeroen Smit (Ahold, ABN Amro).
De schrijver zelf is een fan van Polman, getuige de ondertitel: Het eenzame gelijk van Paul Polman. Hij vindt dat de ceo te ver voor de troepen uitliep.
bron: De Telegraaf
door: Harry van Gelder
Rendement
Polman heeft geen slecht trackrecord. Hij sneed in het management en in het portfolio en wist het bedrijf helder neer te zetten. In zijn periode scoort Unilever een vergelijkbaar, iets lager, rendement dan Warren Buffett. Naar eigen zeggen kregen beleggers 300% return.
Maar daar gaat het bij Polman niet om. Hij heeft hogere doelen. Hij voelt zich uitverkoren om de wereld te verbeteren. Polman is zelden op kantoor, vaak bij de Verenigde Naties of belangenorganisaties en drijft steeds verder af van zijn ceo-functie. Hij ontpopt zich als messias die de wereld wil verlossen van armoede en milieuproblemen. Over de strategie van Unilever, nieuwe producten of het bestormen van nieuwe markten spreekt hij zelden.
Drammer
De laatste jaren gaat het hem niet snel genoeg. Hij dramt, is overtuigd van zijn gelijk, luistert niet naar medebestuurders en commissarissen, is geen teamspeler en doet alles alleen. Hij heeft een hekel aan analisten (’die lees ik al lang niet meer’) en haat journalisten die hem niet begrijpen. Vaak zien ze bij Unilever hem in huilen uitbarsten, omdat de stroperigheid hem frustreert.
Intern trekt hij steeds meer macht naar zich toe. Op een gegeven moment heeft hij als enige nog overzicht over het bedrijf. Het dieptepunt is als Polman in een interview zegt dat Unilever de grootste ngo (belangenclub) van de wereld is. Dat vonden zijn investeerders, die geld in Unilever steken en zijn salaris betalen, niet zo leuk. Zijn val komt met de onverwachte aanval van Kraft Heinz, dat €134 miljard wil betalen. Het bod bestaat voor 60% (€80 miljard) uit cash. Vanwege de geringe schuld kunnen ze Unilever makkelijk €65 miljard laten lenen. De investeerders hoeven zelf nog maar €15 miljard op tafel te leggen. Polman kan zelf €200 miljoen vangen, maar is ziek van het bod en komt razendsnel in actie.
Bono
De strategie is om investeerder Warren Buffett om te praten door hem te laten weten dat het bod vijandig is. Vrienden Al Gore en Bono worden gebeld, maar het is uiteindelijk bankier Michael Klein, die hij kent van Dow Chemical, die Buffett beweegt terug te treden.
Op een uitgekiende manier weet Polman de slag te winnen, maar de oorlog niet. Hij moet financiële toezeggingen doen: aandelen inkopen, meer dividend betalen en de margarine-divisie verkopen. De raad van commissarissen is hem beu. Veelzeggend is dat niet Kees Kruythoff (Polman 2.0) hem mag opvolgen, maar de realistischere Schot Alan Jope.
